Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Duo Reges: constructio interrete. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;

Quis negat? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Bork

• Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur.
• At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.
• Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?
• Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Si longus, levis; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Que Manilium, ab iisque M. Erit enim mecum, si tecum erit.

Sin autem reliqua appetenda sunt, cur, quod est ultimum rerum appetendarum, id non aut ex omnium earum aut ex plurimarum et maximarum appetitione concluditur?

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Aliter autem vobis placet. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Bork

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Poterat autem inpune; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Rationis enim perfectio est virtus;

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Qui est in parvis malis. Esse enim, nisi eris, non potes. Bork Id mihi magnum videtur. Sint modo partes vitae beatae. Age, inquies, ista parva sunt. Verum esto;

Quae ista amicitia est? Quibusnam praeteritis? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Hic ambiguo ludimur. Et quidem, inquit, vehementer errat; Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.

• Cave putes quicquam esse verius.
• Dat enim intervalla et relaxat.
• Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.
• Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.
• Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem.

Ea enim vita expetitur, quae sit animi corporisque expleta virtutibus, in eoque summum bonum poni necesse est, quandoquidem id tale esse debet, ut rerum expetendarum sit extremum.

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Negare non possum.

Quae cum dixisset, finem ille. Sed fac ista esse non inportuna; Quis Aristidem non mortuum diligit? Quod vestri non item. Nemo igitur esse beatus potest. Omnia peccata paria dicitis.

Quaerimus enim finem bonorum.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Contineo me ab exemplis. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Et quidem, inquit, vehementer errat; Est, ut dicis, inquam.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Non laboro, inquit, de nomine.

Quid enim possumus hoc agere divinius? Aliter autem vobis placet. Sed fortuna fortis; Venit ad extremum; Quid de Pythagora? Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Bork Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Inquit, dasne adolescenti veniam? Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Si longus, levis; Eadem fortitudinis ratio reperietur.

Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Quod equidem non reprehendo; Non laboro, inquit, de nomine.

• Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;
• Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit.
• Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.
• Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.
• Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Haeret in salebra. Illi enim inter se dissentiunt. Ne discipulum abducam, times. Quare attende, quaeso.

Ut aliquid scire se gaudeant? Easdemne res? Certe non potest. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nos vero, inquit ille; Sed quod proximum fuit non vidit.